Właściwie nie chce mi się oglądać więcej filmów. Po tym seansie nic już nie jest takie samo. "2001: Odyseja kosmiczna" to mistyczne przeżycie, obcowanie z geniuszem i dotknięcie ideału, a zważywszy na rok produkcji, te zachwyty są tym bardziej uprawnione. Niektórzy twierdzą: "nuuuda", a dla mnie to świetny przykład kina, w którym napięcie wyczuwalne jest w każdym geście postaci i każdym ujęciu, gdzie właściwa akcja jest wewnątrz, a ciarki przechodzą za sprawą Niewysłowionego, Niedefiniowalnego i Niepoznawalnego, a nie dlatego, że pięcioogoniasty potwór pluje magmą, a w poprzek ekranu strzelają wiązki laserów. Ja siedziałam chwilami odrętwiała z wrażenia. Ale zdaję sobie sprawę, że to nie kino dla każdego. Mnie klimat filmu od razu skojarzył się z twórczością Lema, a zwłaszcza z tym nurtem w jego twórczości, na jaki składają się np. "Opowieści o pilocie Pirxie", "Głos Pana", "Niezwyciężony" czy "Solaris". Najbardziej jednak cykl pirxowski z międzygwiezdnymi podróżami, niezwykle sugestywnymi opisami kosmicznej czerni i pustki czy przeraźliwą ciszą statku przemierzającego niewyobrażalne przestrzenie kosmosu. Zero efekciarstwa, karkołomnych pomysłów, gwiezdnych wojen czy spektakularnych spotkań z obcymi - wszystko zasadzało się na budowaniu nastroju, filozoficznej refleksji i celnych obserwacjach. Taki jest też film Kubricka, a przy tym doskonale wytrzymuje próbę czasu! Oprócz drobnych szczegółów (np. ubiór czy fryzury aktorów), pozostałe elementy śmiało mogłyby powstać dziś - przecież konstrukcja statku, jego wnętrze czy inne pomniejsze 'technikalia' absolutnie nie rażą naiwnością.

To, co najbardziej zapadło mi w pamięć: powolne osiadanie lądownika w takt walca wiedeńskiego, dopracowanie najmniejszych detali jak np. błysk jednego z reflektorów kapsuły zawieszonej przed macierzystym statkiem, świetne zdjęcia krzywizn wnętrza Discovery, gdy kamera podąża za biegającym Frankiem, nieruchome 'mumie' zahibernowanych naukowców, monolog HALa, usiłującego powstrzymać Dave'a, sam akt unicestwiania wyższych funkcji logicznych komputera, "oko" HALa, głos HALa, "computer malfunction", właściwie... mogłabym tak wymieniać jeszcze długo. Chyba największe wrażenie wywarła na mnie środkowa część filmu - konfrontacja z maszyną. Osobowość HALa to jeden z najlepiej wykreowanych kinowych bytów, tak oszczędna, a tak intrygująca!