Jerzy Duszyński uznawany był za pierwszego amanta polskiej kinematografii powojennej. Przyszedł na świat w Moskwie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości przeniósł się wraz z rodzicami do rodzinnego majątku w Mińsku Mazowieckim. W 1936 roku rzucił naukę w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie i postanowił zająć się aktorstwem. Ojciec odmówił synowi pomocy finansowej w zdobyciu wymarzonego zawodu i Duszyński musiał imać się różnych zajęć, aby zapłacić za studia. Po ukończeniu nauki w 1939 roku w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej zadebiutował na deskach Teatru Polskiego. Miał również wystąpić po raz pierwszy na ekranie w kręconej przez
Józefa Lejtesa adaptacji noweli
Henryka Sienkiewicza zatytułowanej "Hania". Zdjęcia do filmu zostały jednak wstrzymane z powodu wybuchu drugiej wojny światowej.
Lata okupacji spędził pracując jako kelner w wileńskiej restauracji. W 1946 roku wystąpił w pierwszym powojennym filmie fabularnym "
Zakazane piosenki". Aktor wcielił się w nim w postać muzyka Romana Tokarskiego opowiadającego o tym jak to muzyka pomogła przetrwać jemu i najbliższym czasy wojny. Obraz w reżyserii
Leonarda Buczkowskiego stał się kinowym przebojem a Duszyński i partnerująca mu
Danuta Szaflarska stali się idolami widzów. 3 lata później przystojny aktor znów podjął współpracę z
Buczkowskim występując w komedii "
Skarb", która również zaciągnęła widzów do kin. Na planie Duszyński spotkał się z legendarnym polskim komikiem,
Adolfem Dymszą. W latach swojej kariery Jerzy Duszyński współpracował z takimi znanymi polskimi reżyserami jak
Andrzej Kondratiuk ("
Hydrozagadka")
Stanisław Bareja ("
Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz")
Tadeusz Chmielewski ("
Jak rozpętałem drugą wojnę światową") czy
Jerzy Kawalerowicz ("
Śmierć prezydenta") u którego wcielił się w postać Marszałka
Józefa Piłsudskiego.
Rok później aktor zasłabł w studiu radiowym i został przewieziony do szpitala. Tam zdiagnozowano u niego nowotwór płuc. Zmarł 27 lipca 1978 roku. O życiu prywatnym i zawodowym legendy kina można przeczytać w napisanej przez Marka Gałęzowskiego biograficznej książce "Jerzy Duszyński- sława i przemijanie".